W pełni się zgadzam. Świetnie napisane. Cały 2 sezon to rozprawa nad tym co się dzieje z ludzmi gdy Bóg spi.Ale..fatalny ostatni odcinek zaprzecza wszystkiemu. To jak we Wladcy Pierscienia Powrocie króla gdzie mieliśmy napredce wcisniete kilka zakończeń które śmiało mogłoby być kolejnym filmem. Po co było tak przedluzac fabułe by podgonic w ostatniej części?? Dalo to efekt wręcz groteskowo kiczowaty. To jakaś moda. W Grze o Tron mieliśmy podobnie. uczynienie z Lennego w 9 odcMojżeszowego kaprysnego Boga by za chwilę włożyć mu w usta zgodzę się kiczowate przemówienie i scenę ponownego morza to już zaprzeczenie 1 sezonu. Dla mnie wielka szkoda. Nadal uważam że 1 sezon to arcydzieło w którym wszystko było wyważone i w punkt.

Dokładnie. Cieszę się, że nie tylko ja mam podobne odczucia :) czekam wciąż na jakieś profesjonalne recenzje omawiające ten problem

I dzięki za miłe słowa :)

Oceny nie mają w przypadku takiego serialu wielkiego znaczenia, bo ciężko tak po prostu jednoznacznie sprowadzić go do 5, ale niestety dla mnie powrót do tego świata był nieudany. Pierwszy odcinek mi się nie podobał, ale potem zaakceptowałem ten humorystyczny radykalizm z Franciszkiem uznając, że może w dalszym rozrachunku ma to sens. Niestety po odcinku w willi Brannoxa jego władania w Watykanie nie przekonało mnie. Podobnie wątek Esther (nic więcej ponad estetyka), czy skorumpowanie księży, bunt sióstr, postać Bauera - obiecywałem sobie więcej po tych wątkach. Właściwie jedynie Voiello trzymał poziom. Motyw z oddychaniem Piusa był dobry, jego przebudzenie i ciekawy, jakby oderwany od całości odcinek 7 - bardzo dobry i niestety 8 już jedynie ok, ostatni nieudany, fabularnie nieciekawy, oparty na wtrącanym, jakby na siłę wątku z porwaniem, słaba konfrontacja papieży i ucięte, zbanalizowane domknięcia wątków innych postaci, aż po kuriozalne scenki "co było dalej". Ten serial wg mnie nie powinien mieć kontynuacji. Sorrentino pięknie opowiada wizualnie, ale niestety zarówno w ostatnich filmach, jak i w serialu - nie przekonuje mnie fabularnie.

Bardzo podobnie to czuję. Ten serial był pomyślany pierwotnie raczej jako samodzielny miniserial i ma ten moment wolałabym chyba żeby takim pozostał. Niestety odzobaczyc sie nie da. Zwłaszcza końcówki... miałam dużo przemyśleń w trakcie, to duża wartość. Ale po finale nie wiem czy one wszystkie nie zostały zanegowane? Czy sorrentino celowo nas pozostawił w takim dziwnym stanie? Niestety tego nie jestem pewna....

Ktoś tutaj wspomniał, że S. myślał o trylogii, więc o ile 1 sezon zamknął w sposób intrygujący, dający niedosyt (ale był to dobry niedosyt) tak tutaj zagrał typowo, wprowadzając haczyk na kolejny sezon. Całość miała swoje momenty, chociaż bardziej były to inscenizacje (miło się patrzy), niż coś, co autentycznie zostanie na dłużej. Wielka szkoda.

Ja wspomniałam ;) tak, zostawił haczyk mimo pozornego zamknięcia wątków. Ale scena śmierci jest zagadkowa... symbolicznie niby oczywista, ale skąd ten smutny, wręcz zbolały wyraz twarzy Piusa wchodzącego do morza....?

:) Myślę, że może faktycznie była idea, aby Pius wybudził się pod wpływem rzeczy, które zaczęły się intensyfikować w kościele i jego rolą było wyprowadzenie wszystkiego na prostą (choć biorąc pod uwagę, że w 9 odcinku mu "odbiło", przez co zginął ksiądz jest to nie do końca spełnione), a w momencie w którym przyjął te wszystkie rzeczy na siebie, jego ciało znów powróciło do śpiączki. W końcu obudzenie się było niewytłumaczalne. Scena z morzem symboliczna, bo z niego wyszedł i do niego powrócił. Także w 3 sezonie znów będzie podobnie, albo już ostatecznie go scenarzyści pogrzebią. Nadal jednak jest to dla mnie niespójne, bo ostatecznie zamiast silnej osi fabularnej robi się telenowela.

Otóż to... wyszło to tak jakby Pius miał za zadanie to zło wyplenic. Tymczasem jedyne co zrobił to uratował dzieci i dokonal polowicznego cudu u niepełnosprawnego Arka. I to przy okazji... trochę mało. Resztą się porozwiazywala niejako obok roznymi drogami... czyli teoretyczny zamysł nie sprawdził się do końca... a ten w praktyce jest tak pogmatwany że niejasny. Dla mnie najdziwniejsze w całym kontekście jest scena rozmowy pod obrazem dwóch papieży. Oraz przemowa na koniec.... no i ten konsystorz. Od niego w zasadzie wszystko się zaczyna sypać .

Nie skreślam S. i dam szansę kolejnemu sezonowi, ale też nie ma skrupułów, aby odpuścić dokończenie. Podobnie miałem z 1 sezonem "Opowieść podręcznej", gdzie niepotrzebna była moim zdaniem kontynuacja. Finał również nie dopowiadał wszystkiego, ale zostawiał widza z poczuciem i niedosytu i zadowolenia, że całość została ładnie spięta. Niestety nastąpiła kontynuacja i ona już zakończyła się pozostawienie furtki do kolejnej serii, która znów była słabsza i straciłem zainteresowanie bohaterką. Przy czym nadal poziom audio-wizualny był ok.

Ja tak miałam z 13 reasons why...

O. Ten serial odrzucił mnie już po 2 odcinkach:)

"The Consequences of Love" od Sorrentino bardzo lubię. Mam nadzieję, że jeszcze wróci do subtelniejszych obrazów.

A z seriali 1 sezonowych polecam "Olive Kitteridge".

Ogladalas może "Mesjasza" i "Dark"?

"Dark" tak. Tutaj w sumie drugi sezon uważam za słabszy, ale utrzymał ciekawość. Niemal każdy odcinek przynosił coś nowego w dosyć skomplikowanym "świecie" serialu:) "Mesjasz" nie znam. Nie czytałem o nim nawet. Widzę, że jest nowy, a ostatnio nie oglądałem nic poza "Nowym papieżem" i "Strażnikami" (średni moim zdaniem).

polecam Ci Mesjasza. jest mniej skomplikowany w fabule niż powyższe, ale bardzo ciekawy. żaden inny serial ostatnio mnie tak nie porwał.

Przemyślenia ciekawe i w większości słuszne, towarzyszą zapewne wielu z widzów .
Co bym dodał, pewnym sukcesem Sorrentina jest to, że całościowo sezon będziemy mogli ocenić dopiero w szerszym kontekście. Na razie mam wrażenie, że finał został tak pogmatwany, bo reżyser:
-chciał zagrać na emocjach obu stron "barykady światopoglądowej"
-wtrącić trzy grosze swojego zapatrywania na sprawy St.Ap.
-udowodnić swoją wyjątkowość i nieprzewidywalność.
Przy dosłownym postrzeganiu finałowej sekwencji razi przede wszystkim brak logiki w rozwijaniu akcji i bohaterów. Nie zgodzę się by uderzał mnie Pius XIII w formie z konsystorza ( na marginesie- zabawa w znikającego kardynała, choćby Ozolinsa i Marivauxa jest mocno irytująca) , w końcu działał w najwyższym napięciu, poczuciu odpowiedzialności za najbliższą sobie grupę. Jego reakcja na "tęczowe" zmiany JPIII wydaje się rozsądną, działał w perspektywie wyższej konieczności, nie chciał skonfliktować ze sobą mas ani (współ) papieża, mogąc problem odstawić na później. Podkreślił tchorzostwo kardynałów, w kontrze do zaskakującej odwagi Brannoxa. Poza tym owe reformy zostały zapewne zapowiedziane, lecz ich realizacja, przy watykańskim tempie, nie została nawet rozpoczętą, przez co trudno by Pius uznawał współwładcę za heretyka i uzurpatora z racji rzeczy.
Natomiast zupełny odlot zaczął się się potem.
Powiązanie terroryzmu islamskiego z perspektywą powrotu Belarda było wręcz oczywiste, patrząc na kalendarz wydarzeń(zamachy w Afryce) , używany przez "kalifa" język, wysłanie przez tegoż emisariusza(przecież nie w strachu przed przelewem krwi). Natomiast po denucjacji bandy świrów z Wenecji, Kuria nie sprawdziła nawet możliwych powiązań ludzi od czerwonej z "kalifem" , nie poznaliśmy sprawców z Lourdes i Watykanu (nie byli to ci sami, bo tamci siedzieli pod szpitalem kardiologicznym). Zatrważające uproszczenie.
Najbardziej jednak szokuje ostatnie przemówienie Piusa (inny fakt, że nie sprawiał on wrażenia specjalnie utalentowanego w tym zakresie). W wyniku impulsu, na który miał znikomy wpływ, postanowił wygłosić mowę-trawę , o przesłaniu "Sorry,wierni. W sumie z tym moim pontyfikatem trochę głupio wyszło". Jeżeli posiadałby choć cień charyzmy i odpowiedzialności,o którą ów bohatera posądzaliśmy, powiedziałby że jeżeli "droga środka" cokolwiek oznacza to trwanie przy Bogu (którym on nie jest) i Kościele niezależnie od okoliczności ,że każdy kto kogo innego dąży boskim kultem stawia się poza nią, że zapomniano o jego słowach z pierwszej homilii o byciu bliżej Boga niż kogokolwiek innego, że każdy kto zabija niewinną istotę w imię czegokolwiek, (przeciw któremu zjawisku przed atakiem walczył z takim uporem) staje po stronie zła niczym "kalif". Z wypowiedzi nie wynikało zaś nic, co mogłoby rozwiązać istniejące problemy związane bezpośrednio z głoszącym (mało tego, zgodnie z przesłaniem Belarda niezdrową ciekawosc je piętrzyła) poza tym, że jego pontyfikat to w sumie przy tym co zrobił Brannox pomyłka. I mamy uwierzyć, że Młody Papież od tak stracił rozum, który potrafił zachować jeszcze pół odcinka wcześniej oraz w nieco podobnej sytuacji po śmierci Doussoliera i kleryka.
Więc ostatecznie, jeżeli Sorrentino nie odkręci tej akcji w trzecim sezonie,jeżeli nie dokończy najważniejszych wątków, będzie to zapewne spektakl o księdzu Voiellu, który w Watykanie przeżył wielu dziwaków.

dzięki za TWOJĄ perspektywę. BARDZO słuszne uwagi. Ja nie do końca się jestem w stanie pogodzić z tym, że Lenny został bezpowrotnie odesłany na tamten świat... jeśli kolejny sezon bedzie o Voiello to ja chyba wysiadam. Jako jedna z nielicznych zdaję nie zachwycać się postacią Voiello w tym serialu. Zewsząd słyszę głosy zadowolenia, że "dobrze, że Voiello został papieżem". No ok, może się nadaje, bo jest dobrym POLITYKIEM. Noatebene w którymś odcinku MP Lenny mówi do Guiterreza, że czasem myśli, że Voiello byłby lepszym papieżem. Guiterrez uspokaja go, że absolutnie nie. Bo Voiello jest politykiem, a to nie to samo co papież.
Czy Voiello rzeczywiscie jest taki fajny? Ja wiem, że ten sezon przedstawił go w zasadzie od dobrej strony. Wiemy, że kochał Girolamo. Wiemy, że starał się przesadnie nie brudzić sobie rąk, choć moglismy mieć wątpliwości na początku czy nie pryczynił się do śmierci Franciszka... Natomiast mamy też ciekawą rozmowę między Bauerem a Voiello, w której ten pierwszy zdradza, że to nie on zabił Franciszka, wg niego zabiło go poruszenie palca Piusa ;) Voiello mówi wówczas, że wolałby nie zagłębiać się w tego rodzaju sprawy (nie pamiętam dokładnego cytatu, ale wydzwiek był taki, że "woli nic nie wiedzieć"). Czyli przymknąłby oko na zło gdyby tylko było mu na rękę. Czy kogoś to dziwi? Voiello jest interesowny, jest wyrachowany, jest narcystyczny, marzy o byciu papieżem, jest oportunistą, imponuje mu władza, bogactwo, luksusy.
Czy pamiętacie wstrętny podstęp Voiello, w którym to zmusił Ester do próby uwiedzenia Piusa by zrobić im zdjęcia by móc go nimi szantażować?
A pamiętacie, że olewał konsekwentnie problemy sióstr zakonnych, aż do momentu, gdy dowiedział się, że musi odejść. Po prostu chciał po sobie zostawić dobre wrażenie (no i, żeby dziecko było nazwane jego imieniem ;))... Ale już zamiast usunąć molestujące siostry zakonne - przeniósł siostrę Ivankę.
Znienawidzonego Assente wydala do Kabulu podobnie jak znienawidzonego Hernandeza - mimo, że przewiny tego pierwszego są niewpsółmierne do winy tego drugiego, który jest pedofilem (nie wydala go ze stanu duchownego !).
Mamy więc przypuszczalnie sytuację kolejnej osoby u władzy w KK, która będzie sprawy zamiatała pod dywan, a nie robiła z nimi realny porządek.

Oczywiście w odpowiedzi do głównego wątku